تلسکوپ فضایی هابل یک سبد تخم مرغ رنگی کیهانی پیدا کرد
به گزارش دانلود فایل، برنامه «اولیس»(ULLYSES) بزرگترین عملیات هابل است که تابحال انجام شده و الان که مشاهدات آن به پایان رسیده، دانشمندان می توانند در گنجینه ای از داده ها غوطه ور شوند.
به گزارش دانلود فایل به نقل از ایسنا، در ماه دسامبر سال ۲۰۲۳، تلسکوپ فضایی هابل بزرگترین برنامه خویش را از زمان پرتاب در سال ۱۹۹۰ تکمیل کرد. با این برنامه، هابل رصد ۵۰۰ ستاره واحد را در طول سه سال به پایان رساند و دانشمندان حالا آماده هستند تا در دریایی از داده ها غواصی کنند.
به نقل از اسپیس، بررسی جامع تلسکوپ هابل، اولیس(ULLYSES) نامیده می شود. اپراتورهای اولیس هابل را تنها تلسکوپ فعالی می دانستند که قادر به انجام چنین تلاش پیشگامانه ای است.
این داده ها محققان را برای دهه های آینده مشغول نگه می دارد، چونکه درک جدیدی در مورد شکل گیری ستاره ها، تکامل ستاره ها و تاثیر ستاره ها بر محیط اطراف عرضه می دهد.
جولیا رومن-دووال(Julia Roman-Duval)، رهبر تیم پیاده سازی اولیس در تلسکوپ فضایی می گوید: من معتقدم پروژه اولیس دگرگون کننده خواهد بود و بر اخترفیزیک به صورت کلی، از سیارات فراخورشیدی گرفته تا اثرات ستاره های پرجرم بر تکامل کهکشان ها تا درک اولیه ترین مراحل تکامل جهان تأثیر می گذارد. موسسه علوم(STScI) در بالتیمور مریلند در اطلاعیه ای اعلام نموده است که جدا از اهداف خاص این برنامه، داده های ستاره ای همینطور می توانند در حوزه های اخترفیزیک به روش هایی استفاده شوند که ما هنوز نمی توانیم تصور نماییم.
تیم اولیس ابتدا از هابل برای مطالعه ۲۲۰ ستاره استفاده کردند و سپس آرشیو این تلسکوپ فضایی را برای بازیابی مشاهدات از ۲۷۵ ستاره دیگر جستجو کردند. محققان همینطور داده های در ارتباط با ستارگان را با داده های تعداد زیادی تلسکوپ فضایی دیگر و رصدخانه های زمینی ترکیب کردند.
مجموعه داده ی تکمیل شده ی اولیس از طیف های ستاره ای تشکیل شده است که حاوی اطلاعاتی در مورد دمای هر ستاره، ترکیب شیمیایی و سرعت چرخش آن هستند.
هابل و اولیس قرمز و آبی را می بینند
برای تیم اولیس ستاره های آبی، ستاره هایی فوق گرم و عظیم هستند که می توانند میلیونها برابر درخشان تر از خورشید ما شوند. این ستارگانِ سوزان در نور فرابنفش بشدت می درخشند، به این مفهوم که هابل به سادگی می تواند آنها را تشخیص دهد.
ستاره های آبی پرجرم با سرعت زیاد مراحل زندگی خویش را طی می کنند و در جوانی می میرند و فلزاتی را در فضا رها می کنند. فلزات اصطلاحی است که ستاره شناسان برای توصیف عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیوم از آن استفاده می نمایند. هیدروژن و هلیوم عناصری هستند که ستارگان در شروع زندگی خود بیشتر از آنها ساخته می شدند.
طیف ستاره ای ستارگان آبی پرجرم می تواند جزئیاتی را در مورد سرعت بادهای ستاره ای قدرتمندی که از آنها به بیرون منتشر می شود، آشکار کند.
بعد از انفجار ستارگان عظیم به شکل انفجارهای ابرنواختری، این بادهای ستاره ای عناصری را که آن ستارگان ساخته اند در فضا پراکنده می کنند. سپس این عناصر در سرتاسر کیهان پراکنده می شوند و بنابراین، درک این بادها گام بزرگی در جهت درک نحوه توزیع کهکشانی عناصر سنگین خواهد بود که به بلوک های سازنده نسل بعدی ستارگان و سیارات تبدیل می شوند. آن عناصر امکان دارد در نهایت به اساسی برای حیات در جهان هم تبدیل شوند.
به علت این فرایند پراکندگی، هر نسل ستاره ای بعدی دارای غلظت بیشتری از فلزات نسبت به نسل قبلی خود است. هنگامی که اغلب اتم های جهان هیدروژن و کمی هلیوم بودند، نخستین نسل از ستارگان «فقیر از فلز» در نظر گرفته می شدند، در حالیکه نسل های بعدی ستارگان، همچون خورشید، «غنی از فلز» هستند.
اولیس و هابل ستارگان آبی را در کهکشان های نزدیک به کهکشان راه شیری هدف قرار دادند که به نظر می آید کمبود فلز دارند. بنابراین، این ستارگان می توانند بعنوان گزینه ای از نخستین ستارگان عمل کنند و به دانشمندان کمک کنند تا ستاره هایی را که در جهان اولیه وجود داشته اند و الان فراتر از محدوده ای هستند که به سادگی بتوانیم جزئیات عمیق آنها را ببینیم، بررسی نمایند.
در پایان دیگر طیف رنگی و اندازه، پروژه اولیس همینطور بر ستارگان جوانی متمرکز شد که سردتر، کوچکتر و قرمزتر از خورشید هستند. این ستارگان همینطور نزدیک تر به خانه، در مناطق ستاره زای فعال کهکشان راه شیری قرار داشتند.
این ستاره های قرمز جوان در طول سالهای شکل گیری خود، با جمع آوری جرم از صفحات گاز و غباری که آنها را پوشانده بود، با انتشار نور پرانرژی فرابنفش و پرتو ایکس، در منظومه های خود آشفتگی ایجاد کردند. این امر بر صفحات تشکیل دهنده سیاره ها در اطراف این ستاره ها و قابل سکونت بودن آنها تأثیر می گذاشت.
مشاهدات هابل می تواند به دانشمندان کمک نماید تا فرآیندهایی را که توسط آنها این ستارگان جوان ماده را از محیط اطراف خود جمع می کنند، درک کنند. شروع این فرایند ستاره جوان را به یک ستاره تمام عیار تبدیل می کند.
مطالعه این کاوش به صورت بالقوه می تواند به دانشمندان کمک نماید تا بهتر درک کنند که کدام منظومه ها برای جستجوی حیات مناسب تر هستند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب