پژوهشگران بررسی كردند
عوامل موثر در امید به زندگی
دانلود فایل: امید به زندگی بعنوان یكی از فاكتورهای مهم سلامت، اثر چشم گیری بر رفاه اجتماعی، توسعه اقتصادی و سرمایه انسانی دارد.
به گزارش دانلود فایل به نقل از ایسنا، امید به زندگی یك شاخص آماری است كه نشان داده است متوسط طول عمر در یك جامعه چقدر است و یا به عبارت دیگر، هر عضو آن چند سال می تواند توقع طول عمر داشته باشد. واژه امید به زندگی در لغت به معنای تعداد متوسط سال هایی است كه یك شخص زندگی خواهد نمود و در اصطلاح عبارت است از تعداد سال هایی كه انتظار می رود یك فرد از یك سن تا سن دیگر زنده باقی بماند.
امید به زندگی یكی از مهم ترین شاخصهای سلامت و برآیند عوامل مختلف اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و سایر عوامل موثر است. هرچه شاخصهای بهداشتی و درمانی بهبود و ارتقاء یابد، امید به زندگی افزایش خواهد یافت و ازاین رو، این شاخص یكی از شاخصهای سنجش پیشرفت و عقب ماندگی كشورها است.
پژوهشی كه در مورد "تاثیر دراز مدت فلاكت اقتصادی بر امید به زندگی در ایران" توسط ابوالقاسم گل خندان(دانشكده علوم اقتصادی و اداری دانشگاه لرستان) انجام شده، آمده است: « شاخص تولید مواد غذایی، سرانه مخارج عمومی سلامت و شهرنشینی، امید به زندگی را در دراز مدت افزایش و شاخص فلاكت و نرخ بی سوادی، امید به زندگی را در دراز مدت كم می كنند. یك درصد افزایش در شاخص فلاكت، امید به زندگی را در بلندمدت ۲۷ درصد می كاهد.
محققان این پژوهش می گویند: نرخ تورم و نرخ بیكاری اجزای اصلی اندازه گیری بدبختی در چارچوب شاخص فلاكت هستند. شاخص فلاكت بعنوان مقیاسی برای فقدان عمومی رفاه اقتصادی یك كشور بیان می كند. رفاه از دست رفته با استفاده از مقادیر ذهنی و عینی تورم و بیكاری قابل اندازه گیری است. تورم و بیكاری از مجاری مختلفی، می توانند سلامت و امید به زندگی را تحت تاثیر قرار دهند. تورم بالاتر، رفاه و رضایت از زندگی را می كاهد و كاهش رفاه منجر به ناتوانی خانوارها در تامین مخارج مصرفی همچون مخارج بهداشت و سلامت خواهد شد.
در این پژوهش آمده است "افزایش تورم می تواند منجر به گران تر شدن كالاها و خدمات پزشكی شود. این موارد منجر به كاهش در امید به زندگی افراد جامعه می شود. نرخ بیكاری بالا نیز، دولت را درگیر سیاست های مربوط به كاهش بیكاری كرده و در مقایسه با قبل، از توجه به هزینه های سلامت بازداشته و در نتیجه هزینه های عمومی سلامت كاسته می شود. كاهش در هزینه های عمومی سلامت نیز موجب تضعیف برون داده های سلامت همچون امید به زندگی می شود. همچنین، افزایش بیكاری، سبب كاهش درآمد شخصی، تنش های روحی و بالتبع موجب بدتر شدن وضعیت سلامت و در نتیجه كاهش در میزان امید به زندگی جامعه می شود."
یافته ها نشان می دهند در دراز مدت نرخ شهرنشینی، نرخ بی سوادی و سرانه مخارج مصرف دخانیات اثر منفی و درآمد سرانه و سرانه مخارج رفاه اجتماعی دولت اثر مثبت بر امید به زندگی داشته اند. اما سرانه مخارج بهداشتی دولت اثر معناداری بر برون داد سلامت جامعه بر جای نگذاشته است. بین شاخص فلاكت و هزینه های سلامت رابطه منفی و معناداری وجود دارد. فلاكت اقتصادی و بی سوادی، امید به زندگی را كاهش و شاخص تولید مواد غذایی، هزینه های سلامت و شهرنشینی، امید به زندگی را می افزایند.
گل خندان و همكارانش می گویند: افزایش در نرخ تورم بعنوان یكی از اجزای اصلی شاخص فلاكت، رفاه و رضایت از زندگی را می كاهد و كاهش رفاه منجر به ناتوانی خانوارها در تامین مخارج مصرفی همچون مخارج بهداشت و سلامت خواهد شد. افزایش تورم می تواند منجر به گران تر شدن كالاها و خدمات پزشكی شود. این موارد منجر به كاهش در امید به زندگی افراد جامعه می شود. افزایش در نرخ بیكاری نیز بعنوان جزء مهم دیگر شاخص فلاكت، می تواند از راه ایجاد تنش های روحی و روانی و همچنین، افزایش در نرخ بیكاری، دولت را درگیر سیاست های مربوط به كاهش بیكاری كند و در مقایسه با پیش از توجه به هزینه های سلامت بازدارد.
در نتایج این پژوهش آمده است "در رابطه با تاثیر مثبت سرانه مخارج عمومی سلامت بر امید به زندگی می توان اظهار داشت كه هرچقدر میزان مخارج عمومی سلامت در كشور بالا می رود، مردم از امكانات بهداشتی و لازم برخوردار شده و در نتیجه امید به زندگی و سلامت در آنها افزایش می یابد. همچنین، با تامین سلامت مردم و افزایش عرضه نیروی كار سالم و ماهر، تولید و درآمد ملی افزایش می یابد و این افزایش درآمد ملی موجب افزایش تقاضا برای خدمات سلامت از سوی متقاضیان و ارائه خدمات بهتر از سوی عرضه كنندگان این خدمات می شود و به شكل یك چرخه، باردیگر امید به زندگی و سلامت در این كشورها افزایش می یابد."
تاثیر شاخص تولید مواد غذایی بر امید به زندگی مطابق انتظار مثبت می باشد. ضریب برآوردی این متغیر حدود ۱۳ برآورد شده است. به این معنا كه با افزایش یك درصدی در شاخص تولید مواد غذایی، با ثبات سایر متغیرها، در بلند مدت، امید به زندگی در ایران حدود ۱۳ درصد افزایش خواهد یافت. هرچه شاخص تولید مواد غذایی در یك كشور افزایش یابد، آن كشور از امنیت غذایی بیشتری برخوردار خواهد بود. امنیت از مقوله هایی است كه تاثیر جدی بر وضعیت تغذیه افراد جامعه و در نتیجه سلامت و امید به زندگی به جای می گذارد.
تاثیر نرخ بی سوادی بر امید به زندگی مطابق انتظار منفی می باشد. ضریب برآوردی این متغیر حدود ۹ برآورد شده است. به این معنا كه با افزایش یك درصدی در نرخ بی سوادی، با ثبات سایر متغیرها، در بلند مدت، امید به زندگی در ایران حدود ۹ درصد كاهش خواهد یافت. افرادی كه از آموزش مناسب برخوردار می باشند، به احتمال فراوان انتخاب های سالم تری را به منظور زندگی در مواردی نظیر: عادات غذایی، رعایت بهداشت فردی، استفاده از الكل و دخانیات و میزان ورزش خواهند داشت و از جانب دیگر نیز، آموزش و تحصیلات، امكان اشتغال و كسب درآمد بیش تری را برای افراد فراهم می آورد و از این طریق می تواند بر سطح بهداشت و امید به زندگی اثرگذار باشد.
از برآورد مدل، شاخص تولید مواد غذایی، سرانه مخارج عمومی سلامت و شهرنشینی، امید به زندگی را در دراز مدت كم می كنند. ازاین رو به منظور افزایش امید به زندگی در جامعه، دولت بایستی بودجه لازم را برای افزایش تولید مواد غذایی جهت دستیابی به امنیت غذایی آینده كشور فراهم آورد. همچنین، دولت و سیاستگزاران بایستی توجه به مساله آموزش و باتوجه ویژه به بخش بهداشت و درمان در اقتصاد كشور و تخصیص منابع موجود و كافی برای این بخش و فراهم كردن خدمات بهداشتی و غیربهداشتی برای جمعیت شهرنشین، سلامت افزاد جامعه را ارتقاء دهند.
این پژوهش در شماره دوم مجله پژوهش سلامت انتشار یافته است.
منبع: دانلود فایل
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب