فناوری نانو در خدمت شناسایی بقایای آنتی بیوتیک های آب

به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از پایگاه خبری فیز (phys)، یک تیم پژوهشی بین المللی مواد جدیدی مبتنی بر نانوذرات کشف کرده اند که می توانند آنتی بیوتیک ها را در آب شناسایی کنند.
این مواد دوبعدی فوق نازک هستند و از اتم های تک لایه یا چندلایه تشکیل شده اند. به تازگی، مواد دوبعدی مبتنی بر نانوذرات به سبب استواری مکانیکی، انعطاف پذیری و خاصیت های نوری و الکترونیکی شان توجه پژوهشگران و صنعتگران را به خود جلب کرده است؛ برای اینکه این خاصیت ها موجب می شوند آنها بتوانند در دستگاه های الکترونیک نوری درحال ظهور و حسگرها و فناوری های نسل بعدی محاسبات، به اجزای کلیدی تبدیل شوند.
با این حال، به سبب مشکلاتی که هم در مقیاس پذیری و هم در به دست آوردن محصولات یکدست وجود دارد، این مواد تا کنون کاربرد تجاری نداشته اند.
این تیم پژوهشی توانسته است یک غشای تک لایه بزرگ دوبعدی با بهره گیری از نانوذرات فلزی بسازد که تعدادی از این مشکلات را رفع کرده است.
بنا بر اظهارات پژوهشگران، این غشاها از نظر مکانیکی قوی هستند و می توانند بسته به کاربرد مورد نظر آنها به هر بستری منتقل شوند. روش این پژوهشگران ساخت سریع، مقیاس پذیر و کارآمد غشاهای فوق نازک با مساحت بزرگ را امکان پذیر می کند.
برخلاف روش معمول که در آن از نانوذرات معمولی استفاده می شود، این تیم از نانوذرات نقره با ساختار مولکولی دقیق بهره برده اند. غشاهای ماکروسکوپی با بهره گیری از روش خودساماندهی تهیه شدند.

کاریک

پژوهشگران این تیم معتقدند غشاها از خود رفتار کشسانی نشان می دهند؛ این خاصیت، موجب می شود آنها بطور بالقوه مفید باشند؛ بطورمثال در ترانزیستورهای انعطاف پذیر و دستگاه های حافظه در لوازم الکترونیکی پوشیدنی و نمایشگرها. بنا بر اظهارات آنها آزمایش های انجام شده درباره خواص مکانیکی این مواد بسیار قابل اعتماد است.
این تیم تحقیقاتی همین طور موضوع استفاده از غشاهای تازه طراحی شده به عنوان بستری برای تشخیص آنتی بیوتیک ها را در آب بررسی نموده است. با افزایش استفاده از داروها و در نتیجه آلودگی آب های سطحی و زیرزمینی با آنتی بیوتیک ها، نیاز فوری به تشخیص فوری و مطمئن وجود دارد.
بنا بر ادعای این تیم پژوهشی آنها می توانند حتی مقادیر خیلی کم آنتی بیوتیک های محلول در آب را با درجه تکرارپذیری بالا شناسایی کنند.
این تیم می خواهد در آینده بر روی تطبیق روش های ساخت غشا با انواع دیگر نانوذرات و استفاده از آنها به عنوان قطعه (مثلاً در دستگاه های حافظه انعطاف پذیر و برنامه های کاربردی پوست الکترونیکی هوشمند) تمرکز کند.