درمان سرطان با فسیل دایناسورها
به گزارش دانلود فایل، دانشمندان با کشف بافت های نرم در یک فسیل دایناسور، دریچه ای به سمت ریشه های مولکولی سرطان می گشایند.
به گزارش دانلود فایل به نقل از ایسنا، دانشمندان «دانشگاه آنگلیا راسکین»(ARU) و «امپریال کالج لندن»(Imperial) با استفاده از فناوری پیشرفته «پروتئین های باستانی»(paleoproteomic )، ساختارهایی شبیه به گلبول های قرمز را در یک فسیل دایناسور کشف کردند. این فسیل دایناسور، امکان دارد امید جدیدی را در تحقیقات سرطان به دانشمندان بدهد.
به نقل از آی ای، این فسیل متعلق به یک دایناسور گیاه خوار نوک اردکی است که حدود ۶۶ تا ۷۰ میلیون سال پیش در منطقه ای که امروزه رومانی نامیده می شود، زندگی می کرد. این یافته ها این احتمال را مطرح می کنند که تومورهای باستانی می توانند به کشف منشأ مولکولی سرطان کمک کرده و راهنمای درمان های آینده باشند.
رازهای سلول های باستانی
ایده این پژوهش در سال ۲۰۱۶، زمانیکه پروفسور «جاستین استبینگ»(Justin Stebbing) متخصص سرطان شناسی در «ARU»، مقاله ای در رابطه با یک فسیل دایناسور با توموری در آرواره اش خواند، شکل گرفت. این تومور معروف به «آملوبلاستوما»(ameloblastoma) است و یک تومور خوش خیم است که در انسان هم رخ می دهد. این تومور کنجکاوی در رابطه با شباهت های مولکولی بین سرطان های باستانی و مدرن را برانگیخت.
یک تیم چند رشته ای متشکل از دکتر «بیانکاستلا سرزر»(Biancastella Cereser) و پروفسور «پرمود چاندراسینگه»(Pramodh Chandrasinghe)، این فسیل را به دست آورده و بررسی دقیق آنرا شروع کردند. دکتر «سرزر» می گوید: ما آنرا به اینجا برگرداندیم و با یک مته بسیار ریز، آنرا سوراخ کردیم.
این تیم با استفاده از یک میکروسکوپ بسیار پیشرفته، ساختارهایی را شناسایی کرد که شبیه به گلبول های قرمز در استخوان فسیل بودند.
«استبینگ» تصریح کرد: فسیل ها بیشتر جهت بررسی ساختارهای سخت مانند صدف و استخوان مفید بودند، اما حالا می دانیم که اگر بخواهیم به بلوک های سازنده حیات یا سرطان نگاه نماییم، می توانیم بافت های نرم را هم ببینیم. ما در واقع می توانیم گوشت سرطان را ببینیم.
این شواهد باستانی فرصتی نادر برای مطالعه عوامل محیطی طولانی مدت ارائه می کند که امکان دارد سرطان را در طول میلیونها سال شکل داده باشند. این یافته ها این احتمال را می افزایند که بافت های نرم و اجزای سلولی بیشتر از آن چه قبلاً تصور می شد در بقایای باستانی حفظ شده باشند.
عمر طولانی پروتئین ها
دانشمندان اعتقاد دارند که با شناسایی پروتئین ها و نشانگرهای زیستی حفظ شده، می توانند به بینش هایی در مورد بیماری هایی که موجودات ماقبل تاریخ را تحت تاثیر قرار داده اند، همچون سرطان دست یابند و بر درمان های آینده برای انسان تاثیر بگذارند.
«استبینگ» اظهار داشت: پروتئین ها بخصوص آنهائی که در بافت هایی مانند استخوان یافت می شوند، پایدارتر از دی ان ای هستند و کمتر در معرض تخریب و آلودگی قرار می گیرند. این امر آنها را به مشخصه های ایده آلی برای مطالعه بیماری های باستانی همچون سرطان در نمونه های باستان شناسی تبدیل میکند.
در حالیکه فرهنگ عامه اغلب تصور می کند که میتوان با استخراج دی ان ای دایناسورها، این موجودات را باردیگر زنده کرد، «استبینگ» صراحتا افزود: ما نمی توانیم دی ان ای را از فسیل استخراج نماییم، چونکه با گذشت زمان و هوازدگی تجزیه شده است، اما ما پروتئین هایی را در بافت های نرم پیدا کردیم که می توانند با گذشت زمان زنده بمانند.
این تیم اعتقاد دارد که مطالعه سرطان در چنین موجودات باستانی می تواند به دانشمندان در درک نقش محیط زیست در سرطان کمک نماید و در نهایت به درمان های بهتر برای انسان منجر شود.
دانشمندان همینطور بر اهمیت محافظت از فسیل ها تاکید می کنند و خواهان هماهنگی تلاشهای بلند مدت برای محافظت از فسیل ها به منظور اطمینان از دسترسی آنها در آینده به نمونه هایی که برای تحقیقات مولکولی پیشرفته مناسب هستند، شدند.
این مطالعه در مجله Biology انتشار یافته است.
منبع: itfile.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب